Terugreis

De laatste dag in Zuid-Afrika, we beseffen nog niet helemaal dat we die avond al weer in het vliegtuig zitten. We vertrokken vroeg en gingen niet ontbijten in het hotel. In plaats daarvan stopten we in Harrismith voor een heerlijk en goedkoop ontbijt bij de +Spur. Daarna vervolgden we onze weg naar Johannesburg. Onderweg reden we in een politiefuik. Dit keer was het geen controle of we wild hadden geschoten, maar werd er aandacht gevraagd voor de positie van vrouwen in Zuid-Afrika en ondertussen werd ook meteen het rijbewijs gecontroleerd.
We hadden nog 1 knuffel over, die we graag weg wilden geven aan een vrouw met een baby op de rug. We wilden hier namelijk graag nog een foto van hebben. Omdat we nu voornamelijk over snelwegen reden, was het nog moeilijk om een vrouw met een baby te vinden. Een eindje van de snelweg af vonden we toch iemand, maar toen we vroegen of we haar de knuffel mochten geven, antwoordde ze dat ze bang was. Dat was niet de reactie die we verwacht hadden, als je kijkt naar hoe vriendelijk en vrolijk alle mensen hier zijn. Aan de andere kant is het ook wel te begrijpen, want de vrouwen hebben hier dus echt een zwakke positie en ze zal wel geleerd hebben om niets aan te nemen van vreemdelingen. De knuffel hielden we dus maar en we gingen weer verder.
We reden verder over wat kleinere wegen, in de hoop nog wat souvenir-kraampjes tegen te komen, maar die waren hier ineens nergens te vinden, terwijl we er zoveel hadden gezien eerder deze vakantie. We besloten om door Soweto te rijden en op zoek te gaan naar de Regina Mundi-kerk. Hier verwachtten we wel wat kraampjes en deze kerk hadden we nog niet gezien tijdens ons eerdere bezoek aan Soweto. Omdat we dit niet gepland hadden, wisten we geen adres of iets dergelijks en moesten we op zoek op de kaart. We konden het nergens vinden en het stond ook niet aangegeven, dus na een rondje door Soweto, besloten we verder te gaan naar de luchthaven.

Nog even de auto voltanken en inleveren bij de huurmaatschappij en we konden weer inchecken. We hadden dit keer niet de koffers gewogen en bij het afgeven van de bagage bleek 1 koffer net iets te zwaar. Gelukkig werd er niets over gezegd en konden we gewoon door. In de tax-free-shops kochten we nog wat glazen met de Big Five erop om de Zuid-Afrikaanse Rands op te maken. Ook hier mochten we maar met 2 personen de lounge in, we hadden dus gewoon heel veel geluk gehad op Schiphol. Toen de mensen achter de balie zagen dat we ons daardoor moesten opsplitsen, kwam de Zuid-Afrikaanse vriendelijkheid weer te voorschijn: de andere 2 konden voor de prijs van 1 naar binnen. Ons vliegtuig naar Parijs vertrok op tijd en dit keer vlogen we gewoon Economy Class. We hadden 's nachts boven Afrika erg veel turbulentie, omdat we door een storm vlogen. We konden de lampjes zien van de steden in Noord-Afrika en net toen de zon opkwam, landden we in Parijs. Tussen de vluchten zat dit keer maar 2 uur, dus we gingen meteen naar de juiste gate. We konden op tijd het vliegtuig in, maar toen we klaar waren om te vertrekken, bleken er 2 passagiers te missen, wat problemen met de bagage opleverde. Uiteindelijk vertrokken we nog later dan de vlucht naar Amsterdam van bijna een uur later. Des te dichter we bij Schiphol kwamen, des te bewolkter het werd: we zijn weer in Nederland hoor, het land waar de zon níet altijd schijnt.
Geland op Schiphol was het nog even wachten op een trein die rechtstreeks naar Deventer ging: overstappen was niet echt een optie met al die koffers. 2 uur later waren we weer thuis, een fijn gevoel, maar we missen Zuid-Afrika nu al!

Een video van onze reis:

Golden Gate NP

Vanochtend gingen we ontbijten in het hotel, dit was ook weer heerlijk. We hadden eindelijk weer wat meer keuze als ‘eggs and bacon’. Dit ontbijt maakte de koude nacht (de autoruit was bevroren) weer goed. Zodra de zon boven de bergen uitkomt wordt het ook meteen warmer. We reden een stukje door het natuurpark en zagen nog wat klein wild en mooie natuur. We reden door een riviertje waar zelfs in deze droge tijd nog aardig wat water in stond en bekeken een stuwmeer. Weer terug bij het huisje besloten we nog een wandeling te gaan maken door de bergen, terwijl de vrouwen in de zon gingen zitten. Het was inmiddels weer lekker warm. We kozen de wandeling die naar de Brandwag ging, een uitstekende bergpunt die een van de bezienswaardigheden is hier.

We begrepen nog niet hoe we hier bovenop moesten komen, want het leek verticaal omhoog te zijn. Het pad naar de rotswand toe was al aardig steil, maar bij de rotswand hield het pad op en werd het klimmen. Er hing een kabel waaraan je jezelf kon vasthouden, maar dat was het dan ook. Als je zo’n wand in Europa zou willen beklimmen zou je op z’n minst uitrusting moeten hebben. Hier kon het ‘gewoon’.

Eenmaal bovenop de top hadden we een heel mooi uitzicht en konden we zowel het rest camp als het hotel zien. Een panorama vanaf de top:

We kwamen een gezin tegen wat hier in de buurt woonde en bezig was met ‘geocaching’. Dit is een soort van schatzoeken d.m.v. GPS-coördinaten. Hier op de top zou ergens zo’n doos verstopt moeten zitten, maar de GPS was leeg. Ze vroegen ons dus om de GPS-locatie die we met de fotocamera en telefoon konden bepalen, waarmee we konden bepalen waar de doos ongeveer zou moeten liggen. We hebben nog even meegezocht, maar de doos was blijkbaar meegenomen door iemand, want alleen het kaartje lag er nog. We liepen een ander pad terug, wat iets minder lastig was en kwamen uit bij het hotel. We gingen naar het huisje en pakten voor de laatste keer deze vakantie onze koffers weer in.

Ardmore > Golden Gate NP

Nu begint het einde van de vakantie helaas al weer in zicht te komen. Vandaag vertrokken we naar de laatste accommodatie van deze vakantie. Het was niet ver rijden, maar we vertrokken toch op tijd omdat we nog een stop wilden maken bij de Tendela Falls, een van de langste watervallen van de wereld (bijna 1km). Om de waterval te zien moesten we eerst een stuk door een wildpark rijden en daarna verder lopen. Je kon tot helemaal bovenaan de waterval komen, maar die wandeling duurde een complete dag, daar hadden we geen tijd voor. We liepen dus gewoon zo ver als we wilden en konden de schuine rotswand, die Het Amfitheater wordt genoemd, goed zien.

In het midden van het amfitheather zou de waterval moeten zijn, maar we zagen niets. Nog maar een stukje verder lopen. Nog steeds geen water. We liepen naar de rivier die van de waterval vandaan kwam en helaas, die stond droog. Iets wat vrij normaal is in de winter, de droge tijd van het jaar, maar toch jammer. Het uitzicht was wel erg mooi. We liepen het hele stuk weer terug en vervolgden onze weg. We reden langs een enorm meer, de Sterkfonteindam. Hier was de weg erg slecht en waren ze bezig om deze op te knappen. Er was maar één weghelft open, dus er stonden stoplichten, zodat het verkeer om en om kon. Er werd op deze zaterdag echter niet gewerkt en de stoplichten bleven ook op groen staan.

Het gedeelte van de weg wat dus wel open was en gedeeld moest worden met tegemoetkomend verkeer, was net zo slecht als het afgesloten gedeelte: het asfalt was grotendeels weggeschraapt en het was een en al grind. Ook zaten er enorme slaggaten (potholes) in de weg. En dit ging maar door tot aan het einde van de weg. Een behoorlijke vertraging, maar gelukkig hadden we geen haast. Hierna kwamen we in een heel ander gedeelte van de Drakensbergen dan dat we tot nu toe gezien hadden. Het heeft wel wat weg van een canyon en de rotsblokken hebben de raarste vormen. We passeerden borden waarop stond dat er geen vuur mocht worden gemaakt, maar er was weinig meer om af te fikken: alles was helemaal zwart. Hier was duidelijk een van de grotere natuurbranden geweest. Na korte tijd kwamen we aan bij het Glen Reenen Rest Camp. Ontbijt en diner zijn hier niet inclusief, sterker nog, er is geen eens een restaurant. Gelukkig kunnen we terecht in het restaurant van het hotel 500 meter verderop. Dit is een van de goedkopere accommodaties en moet meer gezien worden als een luxe camping. Ons huisje was niet echt schoon, de keuken en kasten bestaan uit houtplaten aan elkaar geschroefd en de verlichting & verwarming werkt niet overal. We gaan het niet erg vinden hier weer weg te gaan. Maar goed, waar halen we het recht vandaan om te klagen, als je kijkt hoe sommige mensen hier leven en daarnaast is de omgeving wel erg mooi. Het hotel waar we 's avonds gingen eten was dan weer compleet het tegenovergestelde, alles was hier heel luxe en mooi. Het eten was ook heerlijk.

iSibani en paardrijden

Vandaag wilden we gaan paardrijden, na het ontbijt regelde de eigenaar van Ardmore dat voor ons. We vroegen ook of er toevallig een goede plek in de buurt was waar we onze knuffels, knikkers, ballonnen en zeepjes weg konden geven. De man belde meteen met een opvangcentrum voor arme kinderen, iSibani. Toen we aankwamen moesten we vragen naar Rebecca, een Duitser die hier vrijwilligerswerk deed voor een jaar. Ze leidde ons rond door het centrum. We kwamen in een ruimte waar de kleuters net ontbijt kregen. Ze zwaaiden en riepen en het ontbijt werd compleet vergeten. Ze zouden zo buiten gaan spelen, dus we lieten ze maar weer verder eten. We kwamen ook langs de nog kleineren, deze baby's waren net wakker. We wilden ze de knuffels geven, maar toen we binnen kwamen klonk er een luid gejank. Zoveel vreemde mensen, terwijl ze net wakker waren. We lieten de knuffels achter, waar maar 1 jochie zichtbaar blij mee was en we lieten ze weer met rust. De kleutertjes waren inmiddels buiten aan het spelen en kwamen meteen weer op ons afrennen. Toen ze de ballonnen zagen werden ze helemaal wild: 'balloonies, balloonies!'.

Een van de begeleiders was een Nederlandse vrouw, die hier 2 weken was om te helpen. De kinderen spraken alleen Zulu, communiceren ging dus een beetje lastig. De Nederlandse vrouw vertelde dat een aantal van deze kinderen hier waren gekomen met alleen de kleren die ze aanhadden. Veel van de meisjes zijn verkracht en een aantal kinderen hebben aids. Heftig, maar erg bijzonder om ze blij te kunnen maken. We speelden een uurtje met de kinderen, wat zowel wij als de kinderen erg leuk vonden. Iets om nooit meer te vergeten.
Hierna kochten we wat brood en lunchten we in het Spioenkop Game Reserve, waar we ook gingen paardrijden. We hadden nog meer dan een uur, dus we reden eerst zelf met de auto een rondje door het park. Naast antilopen en wildebeesten zagen we ook een giraf. Bij de stallen aangekomen kregen we een cap op en werden de paarden buiten het hek gehaald. Een van de beesten gaf Nicole meteen een trap. Voor sommigen van ons was dit de eerste keer op een paard, dus dat was geen lekker begin. Eenmaal op het paard was het een stuk minder eng en de paarden liepen rustig achter elkaar aan. Af en toe liep een paard met mens en al de boom in, koos een paard zijn eigen weg of besloot er een te gaan eten, maar al met al luisterden ze goed. We zagen wat (berg)zebra's, wildebeesten en hartebeesten, maar dat was het ook wel. Het wild viel heel erg tegen, maar het paardrijden was erg leuk.

Tegen het eind van de middag waren we weer terug in Ardmore. Om 7 uur stond het diner weer klaar. Daarna praatten we in de lounge nog met andere Nederlanders en wisselden we avonturen uit. Het blog vergaten we compleet, ondanks dat hier wel internet was..

Canopy Tour

Vanochtend gingen we alweer weg bij de Cathkin Cottage. Na het uitchecken besloten we de Canopy Tour (aan een kabel over het ravijn glijden: tokkelen) te doen, terwijl papa en mama gingen wandelen. We kregen een hele uitrusting met karabijnhaken en vertrokken met 2 gidsen, een cameraman en 4 anderen in een wagentje, de berg op. Boven aangekomen moesten we een heel klein stukje lopen voordat we bij het eerste platform waren. Dit was een korte kabel om te oefenen, later werden de kabels steeds langer. 

In totaal waren er 14 platformen en 12 zogeheten slides. Bij de meeste slides gleden we over de rivier ver beneden ons. Het uitzicht was heel mooi en de gidsen wisten veel te vertellen over de omgeving. Aan het eind moesten we nog een heel stuk naar boven lopen en met het wagentje weer naar beneden. Hier kregen we een lunch, drinken, een certificaat en konden we de film bekijken die de cameraman, die eerder weg was gegaan, had bewerkt.

Na dit avontuur informeerden we of we konden kanoën, maar dat ging niet in deze tijd van het jaar. We reden dus maar naar de Ardmore Guest Farm, onze accommodatie voor 2 nachten, 15km verderop. Hier zitten we met z'n vieren in een mooi huisje, ook met uitzicht op de hoogste pieken van de Drakensbergen.
We aten heerlijk van het buffet bij Ardmore, een alternatief was er ook niet echt in de buurt. 's Avonds zaten we nog even in de lounge en gingen we weer op tijd naar bed.

Dolphin Coast > Drakensbergen

Vanochtend moesten we alweer afscheid nemen van The Saffron House, een van de vele plekken waar we best wat langer hadden willen blijven. Toch zaten we weer vroeg in de auto, richting de Drakensbergen. We reden een stuk parallel aan de snelweg over kleinere wegen, zodat we ook nog wat konden zien. We stopten nog bij een winkeltje wat van alles en nog wat verkocht, maar er zat weinig bijzonders tussen.
We namen een afslag te vroeg op de snelweg, waardoor we een stuk over een onverharde weg moesten rijden. Gelukkig was het nog niet zo laat en waren we er al bijna. Rond 13:00 uur kwamen we aan bij Cathkin Cottage, de B&B waar we vannacht logeren. De cottage was erg mooi en we keken uit op de hoogste bergen van Zuid-Afrika.

Wat een plek

We mochten gratis gebruik maken van de faciliteiten op het grote resort om de hoek. We gingen kijken of we daar konden kanoën op het meer, maar daar was niet genoeg tijd meer voor. Om 14:30 zouden we namelijk een concert bijwonen van de +Drakensberg Boys Choir School, een groot jongenskoor waarvan we gehoord hadden in Nederland. Ze geven elke woensdag een concert en wij zijn speciaal 1 dag eerder naar de Drakensbergen gekomen om ze te kunnen horen. Alle jongens op deze school worden opgeleid om uiteindelijk in het koor te mogen zingen. Ze moeten hiervoor 25 examens afleggen en er moet een flink bedrag betaald worden om toegelaten te worden tot de school. Dat belooft wat. Het begon met een paar klassieke nummers in het Latijn. De jongens stonden allemaal keurig naast elkaar in dezelfde nette kleren. Hierna volgden ook populaire popnummers en volkslieden in alle mogelijke talen.

Slechts een klein deel van het koor

In de pauze hadden de jongens zich omgekleed en nu waren ze allemaal in Afrikaanse klederdracht. Er werden dan ook traditionele Zuid-Afrikaanse liederen gezongen, waaronder Hiep Hiep Hoera. Ondertussen werd gedanst, gerend en gesprongen. Erg mooi en bijzonder, zeker een aanrader, ook om thuis te bekijken: http://web.dbchoir.co.za/index.php/livestream.
We aten hierna bij een restaurant tegenover, hier stond toevallig Indiaas op het menu. Ondanks dat we dat gisteren ook al hadden gehad, aten we toch heerlijk van het buffet.

Laatste stranddag

Vandaag zijn we voor de laatste keer deze vakantie naar het stand geweest. We verbazen ons nog steeds over het mooie weer in de winter. Toch blijft het ook hier betrekkelijk rustig op het strand.

's Avonds aten we verderop aan de kust bij een Indiaas restaurant. Dit was een tip van Ian, anders hadden we dit restaurant nooit gevonden.
Nu pakken we alles weer in en morgen rijden we door naar de Drakensbergen.

Surflessen

Vanochtend ging de wekker weer vroeg, want om 8 uur moesten we aan het ontbijt zitten, om voor 9 uur bij de surfshop te zijn. Hier konden we de kleding voor het surfen lenen. Dit bleek erg duur te zijn en je betaalde bijna net zoveel als wanneer je ze zou kopen. We besloten ze dus maar te kopen en waren uiteindelijk net zo veel kwijt als voor het surfen zelf. Toch niet zo goedkoop als we dachten dus, maar nog steeds goedkoper dan in Nederland. We reden achter de surfleraar aan naar +uShaka Marine World, een enorm waterpark aan de kust bij Durban. Hier vlakbij gingen we surfen. Dit was nog een klein uur rijden, dus om 10 uur stonden we op het strand. Het was hier gelukkig wel wat warmer. Het zeewater was nog warmer, dus dat viel al weer mee. De praatjes van de man bleken allemaal waar te zijn tot nu toe. We gingen het water in en het duurde inderdaad niet lang voordat we konden staan op de plank.

Moe wordt je er wel van, steeds door de branding met een surfbord de zee in. Toch was het erg leuk. Toen we er genoeg van hadden, praatten we op het strand nog even na met de surfleraar. Hij vertelde ons meermaals dat we hier erg goed op moesten passen op onze spullen, want het zou enorm crimineel zijn in Durban.

We aten op de pier, met een geweldig uitzicht over de skyline van Durban. We liepen langs +uShaka Marine World, deze plek was ons al door meerdere mensen aanbevolen. Het is te vergelijken met een combinatie van een enorm +Dolfinarium en +Duinrell.
We reden terug naar huis en besloten pizza te bestellen. Dit was nog een heel gedoe, vanwege ons buitenlandse telefoonnummer. Uiteindelijk stond er toch een toeterende auto voor het hek en konden we genieten van de pizza.

St. Lucia > Dolphin Coast (Salt Rock)

Vandaag trokken we weer verder door Zuid-Afrika, langs de kust naar het zuiden, richting Durban. We ontbeten in de overvolle ontbijtzaal, we pasten er nog maar net bij. Waar eerder deze week nog personeel te veel leek te zijn, konden ze de drukte nu niet aan, zeker niet toen ook nog de stroom uitviel.
Onderweg hadden we genoeg tijd om eventueel voor dingen te stoppen, want het was niet zo ver dit keer. We gingen op goed geluk ergens de snelweg af, in de hoop dat we langs de zee konden rijden. De weg ging helaas over in een kleinere weg met enorme gaten en werd later helemaal onverhard. We besloten maar om te keren. De volgende afslag leek iets succesvoller, de wegen waren goed. Helaas reden we alleen langs een grote oliehaven (Richards Bay) en was er verder weinig te zien. We besloten nu maar om gewoon de voorgeschreven route te rijden en zo kwamen we snel aan in Salt Rock. Met de GPS was The Saffron House gemakkelijk te vinden. Er hing een bordje waarop stond dat we konden inchecken vanaf 14:00 uur, het bleek echter pas 12:30 uur. We gingen dus eerst wat eten en reden wat rond door het stadje. We zijn duidelijk in een heel andere wereld terecht gekomen, alleen maar grote villa's met dure auto's op de oprit. Op een paar schoonmakers na zie je hier ook weinig armoede. Wat een verschil met Soweto of Swaziland! Je bent hier arm of rijk, ertussenin bestaat niet.
Toen we naar binnen mochten bij de B&B, werden we verwelkomd door Ian, de eigenaar. Hij liet ons de geweldig mooie kamers zien, die uitkijken op het zwembad.

We voelden ons meteen thuis.
Toen alle koffers op de kamers stonden, gingen we op pad om te informeren voor surflessen, iets wat nog best lastig kon worden in de winter. Ian gaf ons wat tips en we reden naar een groot winkelcentrum, waar een surfshop zat. Hier werden we weer doorgestuurd naar waar we vandaan kwamen. Daar vonden we uiteindelijk een kleine surfshop, die eerst dicht leek, maar we werden toch binnengelaten. Een vriendelijke jongen legde uit dat het weer perfect was en dat we morgenochtend op de surfplank konden staan. Zijn vader, de eigenaar, kwam binnen en hij beweerde een van de beste surfleraren ter wereld te zijn. Hij had mooie praatjes, maar het was niet overdreven duur, dus we besloten om 2,5 uur surflessen te nemen voor morgen. Toen de jongen zijn vader verbeterde werd hij zonder pardon door zijn vader de shop uitgezet. We vonden het geen overdreven vriendelijke man, maar goed, als hij ons maar leerde surfen. Op de 2e golf zouden we kunnen staan op de plank. We zijn benieuwd..
Vanaf de B&B is het een aardig stukje lopen naar de restaurants, maar we hebben weer heerlijk gegeten. We hebben hier in Zuid-Afrika nog geen een keer slecht of niet lekker eten gehad trouwens.

Hippo Festival

We hadden eerder deze week al gelezen dat vandaag het Hippo Festival zou zijn in St. Lucia. Het was overal aangekondigd, dus we waren benieuwd. We volgden de bordjes en kwamen bij een veld terecht waar allemaal kraampjes stonden. Ook waren er springkussens, paarden en oldtimers. We snuffelden wat rond, maar het was weinig bijzonders. We waren snel weer weg en gingen naar het strand.

Naast toeristen, stikt het hier ook van de apen!

's Avonds aten we weer bij het restaurant om de hoek waar voor de derde dag op rij een luid getrommel was te horen. Er trokken mensen in geitenvellen rond door de stad langs alle restaurants om geld te verdienen.
Nu gaan we de koffers weer inpakken, want morgen reizen we door naar Salt Rock, ten noorden van Durban.

Cape Vidal

Vandaag zijn we het iSimangaliso Wetland Park gegaan, waar ook neushoorns, olifanten, luipaarden, giraffen, zebra's en andere beesten te spotten zouden moeten zijn. Wij zagen alleen wat impala's, kudu's, zebra's en apen, maar daar was de prijs ook naar. Het is niet te vergelijken met het Krugerpark. We reden naar het strand (binnen het park), waar we achter een duin gingen liggen, omdat er aardig wat wind stond. De duinen waren hier het hoogst van heel Zuid-Afrika, het leken net bergen.

's Middags reden we weer terug naar huis, door het park.

Mountainbiken en strand

Vanochtend werden we met een safari-wagentje opgepikt om naar de fietsverhuur op nog geen 50m afstand te worden gebracht. Hier huurden we fietsen en gingen we met een gids op pad. We zagen wat vogels en nijlpaarden, maar niet echt iets bijzonders. De gids vertelde wel veel informatie, maar veel daarvan was ons al eerder verteld. We reden een natuurpark in en zagen wat impala's en wilde zwijnen. Ook pakte de gids een enorme mestkever op, welke een stuk poep voor zich uit duwde. Toen we weer bijna terug waren, kwamen we het Franse gezin tegen wat we in Umlani hadden ontmoet.
We besloten bij het hotel om naar het strand te gaan, ook al was het weer een beetje bewolkt. Op het strand zaten een paar vissers, verder was het helemaal leeg.

Wij vinden het wel wat, die Zuid-Afrikaanse winter. De wind maakte het op een gegeven moment toch een beetje koud, dus besloten we weer terug te gaan naar het hotel, waar net weer 2 touringcars vol met Nederlanders waren afgezet.
We aten weer heerlijk in een van de vele restaurants hier.

Boottocht

Vanochtend zijn we na het ontbijt door het stadje gaan lopen. Het bleek niets meer dan toerisme te zijn, elk gebouw biedt wel kamers of tours aan. We gingen naar de lodge waar we onze boot- en fietstocht hadden geboekt. Hier zag het er erg gezellig uit en de mensen waren heel vriendelijk, we baalden dat daar geen plek meer was. We liepen naar het strand en langs de rivier gingen we terug naar huis, onderweg zagen we nog wat nijlpaarden in het water. De rest van de tijd vermaakten we ons in het hotel met het gratis internet, voordat we om 15:00 uur met de boot het meer op gingen. Dit was erg gaaf, we konden heel dicht bij de krokodillen en nijlpaarden komen.

Eén krokodil kwam zelfs in beweging toen we te dicht in de buurt kwamen.

Het was vandaag bewolkt maar toch lekker warm, en dat in de winter. Hopelijk is het morgen wat zonniger, zodat we naar het strand kunnen na de fietstocht.

's Avonds aten we sushi in een restaurant om de hoek.

Swaziland > St. Lucia

Vanochtend spraken we tijdens het ontbijt nog even met de Belgische eigenares over gisteren. Ze vertelde ons ook over een project dat ze hier in Swaziland doet. Ze runt een kinderopvang waar weeskinderen les en wat eten kunnen krijgen. We vroegen of we dit schooltje konden bezoeken, maar het was een heel stuk rijden, de verkeerde kant in. We besloten dit dus maar niet te doen. Wel stelde de vrouw ons een mooiere route naar de grens voor, die niet al te veel extra tijd kostte. Onderweg werd weer duidelijk dat we in de rijkere streek hadden gezeten, hier was iedereen veel armer. De wegen waren wel overal goed, we hebben geen gaten gezien. In Zuid-Afrika hobbelden we regelmatig door een diep gat in de weg.
Bij de grens was het dit keer wat onduidelijker en kostte het iets meer tijd, maar we waren toch snel weer op pad. 

We reden een klein stukje door een wildpark maar zagen niet veel dieren. We aten nog wat bij een benzinepomp en gingen weer verder naar St. Lucia. Daar aangekomen blijkt het stadje vooral te bestaan uit toerisme, het stikt van de restaurants en hotels. We zouden hier eerst in een B&B slapen, maar daar was helaas geen plek meer, waardoor we noodgedwongen belandden in het Elephant Lake Hotel, waar het stikt van de Nederlanders. We kwamen ook de Nederlanders die we in Swaziland ontmoet hadden weer tegen, schijnbaar maakt iedereen hier hetzelfde rondje. We lazen hier dat je altijd 30 meter bij een nijlpaard vandaan moet blijven, oeps...
Het kostte wat moeite om het belachelijk trage internet aan de praat te krijgen, maar het weblog is weer up-to-date!

Ezulwini, Swaziland

We hadden nog geen plannen voor vandaag, maar de Belgische vrouw stelde ons een aantal dingen voor. We besloten eerst naar een wildpark te gaan, daarna naar een handcraft market en tenslotte naar de Cultural Village. We zagen dat onze auto alweer helemaal schoongepoetst was en toen de deur openging werd de auto zelfs van binnen helemaal schoongemaakt. Dit scheen gewoon een service van het hotel te zijn en gebeurde elke dag bij elke auto, maar we gaven de man toch een fooi.
Het was niet ver rijden naar Mlilwane Wildlife Sanctuary, waar we met een gids een uurtje gingen mountainbiken. Er was alleen soft game (antilopen, wilde zwijnen en zebra's), maar we konden wel dichtbij komen en op de fiets is het toch weer heel anders. Daarnaast vertelde de gids nog veel interessante dingen.

Hierna reden we naar het marktje. We werden overal aangesproken: "come looky looky, special price for you, see for free". We hebben heel wat kraampjes afgelopen en er zaten heel wat mooie dingen bij. We vroegen ons af of het ook daadwerkelijk met de hand gemaakt was. We kochten een houten giraf als souvenir en haalden wat te eten in het winkelcentrum. Hierna gingen we naar de Swazi Cultural Village. Hier aten we eerst onze lunch en we konden daarna blijven zitten voor een geweldig optreden met zang en dans. Net nadat ze begonnen waren kwam er een bus vol met Zuid-Afrikaanse schoolkinderen aanrijden die allemaal aanschoven. De kinderen, allemaal in hetzelfde uniform, bleven toestromen en we zagen dat er nog een bus was gearriveerd. Het zat ineens helemaal vol. Toch werden wij er natuurlijk weer uitgepikt om mee te doen met dansen, wat ook erg leuk was.

Hierna kregen we een rondleiding door het dorpje. De hutjes waren niet zo bijzonder om te zien, maar de tradities en verhalen van de gids wel. De vrouwen waren hier vroeger veel minder waard dan mannen, maar dat blijkt hier nu nog steeds zo te zijn. De huidige koning heeft namelijk al 13 vrouwen en mag elk jaar een nieuwe uitzoeken. De vorige koning kwam zo uit op 57 vrouwen en honderden kinderen. Hierna bezochten we nog de watervallen naast het dorp, deze waren niet heel bijzonder maar wel leuk om te zien nu we er toch waren. Toen we hiervan terugkwamen, liepen alle schoolkinderen net omhoog en ze zwaaiden en groetten stuk voor stuk.
Weer op weg naar het hotel kwamen we een kleine collone tegen, 2 dure auto's met een vreemd kenteken (M42) voorop en daarachter een groepje vrouwen, met voor en achter agenten in uniform. Even dachten we dat we de koning waren tegengekomen, want die is hier immers op tour en woont vlakbij, maar bij het hotel bleek dat het een van de vele leden van de koninklijke familie is geweest, waarschijnlijk een kroonprins.
We besloten te gaan eten in het restaurant om de hoek, waar geadverteerd werd met 'Real African Food'. We hadden al wat Afrikaans eten geproefd, maar waren toch benieuwd wat ons te wachten stond. We waren de enige gasten, de deur moest zelfs nog van het slot. We wisten niet goed wat we moesten bestellen en de helft was er niet, dus de aardige mevrouw besloot ons gewoon van alles wat te laten proeven en er een soort rijsttafel van te maken. Er zaten lekkere en minder lekkere dingen bij, maar uiteindelijk hadden we allemaal goed gegeten. Er bleef wel heel veel over, wat eigenlijk een schande is in een land waar mensen omkomen van honger.

Timbavati > Swaziland

Om 5:45 werden we weer wakker gemaakt door de ranger voor onze laatste game drive. Vandaag gingen we specifiek op zoek naar leeuwen, het dier wat iedereen in de auto nog graag een keer zou willen zien. Er waren wel sporen gesignaleerd van leeuwen, maar we hebben ze helaas niet gevonden. Wel kwamen we terecht tussen overstekende olifanten, deze kwamen erg dichtbij. Je kon de beesten horen ademen en op een gegeven moment waren we omsingeld door olifanten. Absoluut een unieke ervaring en het maakte het niet vinden van de leeuwen helemaal goed.
Terug in het kamp ontbeten we en namen we afscheid van alle aardige mensen die we ontmoet hadden in de korte tijd bij Umlani.
Het eerste stuk van de rit reden we nog door het wildpark, dus zagen we nog wat dieren, maar helaas geen leeuwen en we hadden ook geen tijd om zelf nog op safari te gaan, op naar Swaziland. Na heel wat kilometers kwamen we bij de grensovergang bij Jeppe’s Reef. We hadden veel gehoord en gelezen over het gedoe dat nodig was om de grens over te komen. Eerst gingen we Zuid-Afrika uit, dit ging snel en gemakkelijk. Na de slagboom kwam de volgende slagboom, nu moesten we een stempel halen voor Swaziland en betalen voor de auto. Dit ging ook snel en we konden zo weer verder. Als je hoort dat mensen soms een uur of langer kwijt zijn aan de grens, viel dit heel erg mee, maar het scheelde natuurlijk dat het vandaag een zondag is. Meteen over de grens konden we merken dat we in een derde wereldland terecht waren gekomen, alles zag er hier een stuk armer uit. De natuur was hier wel een stuk mooier en vooral veel groener.

Door de bergen reden we naar de snelweg, tevens de enige snelweg in heel Swaziland. Zelfs op de snelweg liepen koeien en uiteraard mensen. De middenberm stond vol met hekken en prikkeldraad, zodat mensen gedwongen werden de voetgangersviaducten te gebruiken.

Ons hotel, Mvubu Falls, was gemakkelijk te vinden en ligt niet ver van de snelweg. Nederlanders volop hier en de eigenaren zijn Belgisch. Het lijkt wel alsof we weer in Nederland zijn.

Umlani Bushcamp

We hebben vannacht niet heel veel dieren gehoord, alleen een paar jankende hyena’s. David vertelde ons dat er toch wel veel dieren in het kamp waren geweest, waaronder buffels, die nog steeds ergens rondliepen. Na een kop thee bij het kampvuur gingen we weer op game drive, om half 7, net toen de zon opkwam. Het duurde nu bijna een half uur voordat we het eerste dier zagen, alles leek nog te slapen. We zagen uiteindelijk wel wat giraffes en zebra’s, maar we waren bijna liever in bed gebleven. Totdat Ginger via de radio te horen kreeg van een andere ranger dat er een luipaard was gespot. Met volle vaart reden we er naar toe, wat op zichzelf al erg leuk was in een open auto. Er flitste een olifant voorbij, maar daar hadden we geen tijd voor. Op de plaats van het luipaard aangekomen, bleek dat we moesten wachten. Er mochten niet te veel auto’s tegelijk bij het luipaard komen, dan zou deze kunnen schrikken. Toen we aan de beurt waren zagen we het luipaard hangen in de boom, met een dode impala naast zich. Hij had het beest de boom in getild na de jacht. We konden heel dichtbij het luipaard komen, wat nog aan het hijgen was van de inspanning.

Om de boom heen lagen al hyena’s te wachten totdat het luipaard zijn prooi achter zou laten. Tevreden en blij omdat we de hele Big Five hadden gezien gingen we weer naar het kamp. We besloten om na het ontbijt naar de boomhut te gaan, een paar kilometer verderop. De boomhut was bij een waterplaats, waar vaak dieren kwamen drinken. Gisteren waren er hordes olifanten gezien vanuit de hut, toen wij na anderhalf uur weer werden opgehaald hadden we alleen wat impala’s, apen en een wild zwijn gezien.

Toch erg leuk om daar even te zitten, je kon er ook blijven slapen. We besloten dit maar niet te doen, want de hut was helemaal open en bij wind kon het erg koud zijn. ’s Middags gingen we weer op game drive en zagen we hetzelfde luipaard in de boom hangen, nog op precies dezelfde plek.

Weltrusten!

Van de impala was al een heel stuk opgepeuzeld, maar de hyena’s lagen er ook nog steeds. We zagen twee keer een wilde kat, die hadden we nog niet gezien. ’s Avonds zaten we weer rond het kampvuur en hoorden we wat de anderen gezien hadden. Ook vertelde David over de dieren die hier allemaal in het kamp waren geweest. Erg jammer dat we hier morgen al weer weg moeten, het is hier zo mooi en gezellig. Morgen stond er weer een lange reis naar Swaziland op de planning, dus we twijfelden of we morgen mee zouden gaan op game drive, gelukkig werd het zo geregeld dat we eerder terug kunnen zijn, zodat we morgen toch nog een keertje dieren kunnen spotten.

Big Five: 5/5

Hazyview > Timbavati

's Ochtends was er nog steeds geen elektriciteit op het park. Helaas werkte onze kookplaat op elektriciteit en niet op gas. We konden dus geen thee zetten en geen hotdogs, bacon en eieren bakken. We besloten te vragen of ze deze in het restaurant konden bakken, waar ook gratis thee en koffie was vanwege de stroomstoring. Uiteindelijk hebben we ons eigen ontbijt gegeten in het restaurant, beetje vreemd, maar een prima oplossing. Rond 10 uur vertrokken we, gelukkig konden we de camera's opladen in de auto en hebben we een rugzak met zonnepaneel.
Onderweg werden we ingehaald door een politieauto, die een auto voor ons aan de kant zette. Toen ze stil stonden, gebaarden ze dat wij ook moesten stoppen. De vriendelijke politieagent vertelde dat we door waren gereden op een kruising waar de stoplichten niet werkten, een stukje terug. We konden het ons niet meer herinneren, maar blijkbaar betekent een niet werkend stoplicht hier hetzelfde als een stopstreep en gaat degene die er het eerst was voor. In dit geval was dat dus iemand anders, waarschijnlijk de politieauto. De boete hiervoor was 1000 rand, ongeveer €80, zonde. We konden direct betalen en dan was het afgehandeld. Als we een bewijs van betaling wilden, moesten we mee naar het bureau, bijna 30km terug. We besloten het hier maar bij te laten en vervolgden onze weg.
Aangekomen bij Timbavati Game Reserve, wat tegen het Krugerpark aanligt, zagen we weer wat klein wild. Het was nog een aardig stuk naar Umlani Bushcamp, ons verblijf voor 2 nachten.

Ons hutje

Bij aankomst werden we hartelijk ontvangen door David, de manager. Hij vertelde ons alles wat we moesten weten. Na de uitleg konden we meteen aanschuiven bij de lunch. We genoten van het heerlijke eten terwijl we uitkeken op een rivierbedding, waar net wat apen overstaken. Alleen grote olifanten werden tegengehouden door een schrikdraad, verder kon al het wild het kamp in en dus om ons huisje heen lopen.

’s Middags gingen we op onze allereerste game drive. Onze ranger, Ginger, legde ons uit wat wel en niet mocht in de open auto. Zolang we bleven zitten, zagen dieren ons als een groot geheel en werden we niet aangevallen, maar als je opstond kon dat wel een anders zijn. Samen met een Frans gezin gingen we op pad. Het duurde wat langer voordat we dieren zagen, op de vele vogels na dan. We hadden het idee dat er minder dieren waren dan in Kruger. Op een gegeven moment zagen we wat olifanten en werd de wagen de bush in gestuurd. De auto kon zo heel dicht bij de dieren komen, wat erg gaaf is als je in een open auto zit. We zagen nog een heleboel andere dieren, waaronder de buffel en de neushoorn. Tijdens de game drive stopten we bij een waterplaats waar we de zon onder zagen gaan en we wat eten en drinken kregen. In het water was een nijlpaard actief, het beest kwam steeds boven water en opende zijn grote bek.

De ranger vertelde ons dat nijlpaarden gevaarlijk waren en bleven op behoorlijke afstand. En dan te bedenken dat we daar vlak naast hadden gestaan in Hazyview. Door het donker reden we terug naar Umlani, toen we het kamp inreden zagen we een hyena, die hadden we niet eerder gezien. Het luipaard hadden we nog steeds niet gezien. Na een heerlijke maaltijd gingen we op tijd naar bed om naar de dierengeluiden te luisteren.

Hippo en watervallen

Gisteravond hebben we nog wat beleefd hoor, misschien nog wel het engste van alles wat we tot nu toe meegemaakt hebben. Toen we 's avonds rond half 10 terug kwamen van het internetten bij de receptie, schrokken we ons rot. Er stond vlak naast ons, voor het huisje van de buren, een enorm nijlpaard te grazen. Nog geen 3 meter van het beest verwijderd liepen we er met ingehouden adem langs. Precies toen we naast de hippo stonden, stopte deze met grazen en keek hij onze kant op. Doodsbenauwd liepen we snel verder, wat was dat een groot beest! Hij moest een heel eind over het park gelopen hebben om daar te komen. We gingen toch nog even terug om een foto te maken. Ben je 2 dagen op zoek naar beesten in het Krugerpark, staat er gewoon eentje in je voortuin. De waarschuwingen waren dus niet voor niets en een dag eerder hadden we ook al apen gezien op het park.

Vandaag wilden we naar wat watervallen bij de panoramaroute gaan. Het was vandaag bewolkt, wat daarvoor geen probleem zou moeten zijn. Eenmaal in de bergen, bleken de wolken erg laag te hangen en reden we er doorheen. Het zicht was heel slecht en daarom besloten we om eerst naar Pilgrim's Rest te gaan, een oud goudzoekersdorpje. We werden weer geholpen met het zoeken van een parkeerplaats. Het dorpje was niet zo veel bijzonders, alleen het postkantoor was echt nog zoals vroeger met een heel oud telefoon systeem. Verder waren er vooral toeristen, wat ook veel verkopers trok. Toen we terug kwamen bij de auto, zagen we dat de 'bewakers' aan het wassen waren geweest. We zagen nu pas het bordje 'Carwash - 60 rand', wat bij alle parkeerplaatsen stond. Je parkeerde je auto dus bijna standaard in de carwash, waarna er 60 rand van je werd verwacht. Omdat de auto weer mooi schoon was en 60 rand nog geen 5 euro is, betaalden we maar netjes. De lucht leek inmiddels een beetje opengetrokken, dus we gingen naar de watervallen. De eerste hebben we gemist, waarschijnlijk omdat het zicht nog niet optimaal was en de 2e sloegen we over omdat die volledig in de mist hing. Na heel wat kilometers rijden en 400m lopen over een glibberig pad kwamen we bij de derde waterval (Bridal Veil Falls), die was wel erg mooi. De 4e waterval (Horse Shoe Falls) viel een beetje tegen, maar de 5e en laatste van vandaag (Lone Creek Falls) was wel weer erg mooi.

Het bleef wel de hele dag bewolkt en druilerig, dus we gingen op tijd naar huis. Onderweg zagen we nog wat apen en een hele serie van dezelfde sportauto's, die waarschijnlijk getest moesten worden op de Zuid-Afrikaanse bergweggetjes.

Thuis viel de stroom een aantal keer uit, maar daarna ging deze meteen weer aan. Even later bleef de stroom echter uit, op het hele park. Heel vervelend, want morgen vertrekken we naar een bushcamp waar geen elektriciteit is, dus we wilden vannacht al onze camera's en andere apparatuur opladen. Tot nu toe gaat dit dus niet. Nu hebben we ingebroken op een wifi-netwerk wat blijkbaar op de noodstroom staat. Dit kan voorlopig even het laatste bericht zijn, want vanaf morgen zitten we dus even zonder internet.

Op safari - deel 2

's Ochtends kwam er gelukkig weer water uit de kraan en konden we om 5 uur ontbijten. Voor 6 uur stonden we bij de gate, in de rij voor het hek. Tegen de tijd dat we binnen waren, was de zon al op. Het duurde even voordat we het eerste dier spotten, weer een antilope. Pas een tijd later was het volgende dier aan de beurt, een olifant vlak langs de weg. Impala's en andere antilopen zagen we genoeg, maar zebra's en giraffen lieten het afweten tot nu toe, terwijl we die zondag veel hadden gezien. Uiteindelijk zagen we ook een giraf en wat buffels. Toen we bij de rivier wilden kijken of daar nog krokodillen of nijlpaarden zaten, zetten we de auto op een schuin stuk neer, aflopend richting het water. Toen we niks zagen en weer weg wilden, bleven de wielen van de auto hangen op een dikke boomwortel bij een gat. Zand stoof op en het rubber rookte, maar we kwamen er niet meer weg. We stapten (met gevaar voor eigen leven) uit de auto en gingen kijken hoe we hier weg moesten komen. Door nog een stukje richting het water te rijden en daarna schuin omhoog te gaan lukte het wel, maar deze plek slaan we de volgende keer over.
Op een gegeven moment werden we getipt dat er neushoorns om de hoek waren. We gingen snel kijken en zagen inderdaad 2 rhino's, niet ver van de weg.

We twijfelen nog of het witte of zwarte neushoorns waren. Dat klinkt stom, maar ze zijn allebei grijs. We gaan zeker nog uitzoeken wat het waren, want zwarte neushoorns zijn erg zeldzaam en bedreigd. Na een uitzichtpunt waar weinig te zien viel, kwamen we veel apen tegen op de weg, heel dichtbij. Iets verder zaten nog wat neushoorns, in totaal nog eens vijf. Na nog een heleboel dieren, maar nog altijd geen zebra's, zagen we veel auto's stilstaan langs de weg: er liep een leeuw! We konden het eerst slecht zien, maar later kwamen ze heel dichtbij en staken ze zelfs over. Het bleken er ongeveer 10 te zijn, wow!

Nu hoefden we alleen het luipaard nog van de Big Five. Vaak dachten we er een te zien, maar helaas. Wel zagen we uiteindelijk toch nog zebra's.
Toen we tussen de impala's, vogels en eekhoorns hadden gegeten, wilden we naar een stuwmeer in het park gaan. Er lag een grote diepe plas over de hele breedte van de weg. Na het avontuur van vanochtend besloten we toch maar om te keren. Later reden we nog wel door wat riviertjes en over hobbelige wegen.
We zagen ook nog een aantal nijlpaarden en werden getipt dat er leeuwen lagen te slapen achter een rots, wij konden ze helaas niet vinden. Dit keer kwamen we wel ruim op tijd bij de gate en waren we voor het donker thuis. Opbrengst van vandaag: zelfde dieren als zondag min de krokodillen, plus de leeuwen en neushoorns.

Big Five: 4/5

Dieren opvangcentrum

Zoals gezegd zouden we vandaag naar het opvangcentrum (Rehabilation Center Moholoholo) voor wilde dieren gaan. Bij de poort stonden al borden dat we op moesten passen voor gevaarlijke dieren. Net als op safari keken we dus goed rond en zagen we ook wat klein wild. Ook zagen we veel grote vogels, onder andere aasgieren. Bij het centrum aangekomen zagen we nog meer van deze vogels, maar dan in kooien. Na een introductie gingen we met een gids het park in. Er liep een baby giraf rond die daar werd opgevangen. Het beest was helemaal niet bang voor mensen en kwam binnen handbereik. Bij de kooi van de cheetah's moesten we in een rij gaan staan om een tafel. Een cheetah werd uit zijn kooi gehaald, op de tafel geparkeerd en iedereen mocht het beest één voor één aaien. De kop mocht alleen niet aangeraakt worden. De cheeta leek het allemaal prima te vinden en ging er lekker bij liggen.

Even de poes uitlaten

We kwamen langs hyena's en wilde honden. Ook zagen we een honingdas, die, zoals de gids ons vertelde, al op talloze manieren ontsnapt was. We mochten bij de enorme vogels in de kooi en ze zelfs aaien en voeren. Heel erg gaaf!

Hierna gingen we naar de leeuwen en luipaarden, deze konden we van heel dichtbij zien, maar ze bleven (gelukkig) achter het hek. Ook heel bijzonder, nu maar hopen dat we ze ook op safari zien.
De meeste dieren hier waren opgevangen omdat ze gewond waren en niet direct teruggeplaatst konden worden, elk dier had een eigen verhaal.
Na deze ervaring besloten we langs de wildparken richting huis te rijden, entree betalen voor het Krugerpark was het qua tijd niet meer waard. We zagen wat apen, nyala's en imapala's. Ook zagen we bij een riviertje een krokodil zitten, dichterbij dan we tot nu toe hadden gezien. Toen we een foto wilden maken verdween hij echter snel het water in.
We sloegen een zandweg in die steeds belabberder werd. Hobbelend besloten we toch maar verder te rijden. Langs kleine dorpjes en schooltjes, waar iedereen naar je zwaait en je een attractie blijkt te zijn. Weer op de verharde weg reden we naar een winkelcentrum met markt erbij. Hier haalden we wat fruit en zagen we bij een van de kraampjes bruine stukken liggen, tussen het eten. We vroegen wat het was en of we het konden eten. De vrouw kon blijkbaar geen Engels, maar moest om ons lachen. Ook de andere vrouwen konden ons niet uitleggen wat het was, dus kregen we een stukje om te proeven. Het bleek klei te zijn, niet te vreten. Toen we lieten merken dat we het niet lekker vonden moesten ze nog harder lachen. We vroegen ons af waar de klei voor diende en of mensen dat daadwerkelijk aten. Misschien was dit voedsel voor de armsten of wordt dit gebruikt om tanden mee te poetsen. Verbaasd gaven we de vrouw wat geld voor de moeite.

Veel mensen kijken ons aan en een lachende man geeft ons de bijzondere handdruk, zoals we die in Soweto ook al kregen. We haalden wat brood bij een bakkerij en aten het op langs de weg bij een brug over de rivier. Ook hier werd naar ons getoeterd en gezwaaid, wij zwaaiden vrolijk terug. Weer in de auto bleken de vele scholen op onze route net uit te zijn en liepen hordes met kinderen langs de weg. Toen we naar hen zwaaiden, begonnen sommige meiden te gillen alsof het de gelukkigste dag van hun leven was. Jammer dat we nu de tassen met knuffels en knikkers niet bij hadden die we uit Nederland hadden meegenomen.

Weer thuis speelden we nog een potje midgetgolf en kwamen we thuis tot de ontdekking dat er geen water meer uit de kraan kwam. Toen we naar de receptie gingen bleek de hele stad zonder water te zitten en moesten we het de rest van de avond doen met het water dat nog in de leidingen en stortbakken zat.

Rustdag

Vandaag besloten we in Hazyview te blijven, we hadden wel genoeg gereden de afgelopen dagen. We zagen tijdens een wandeling over het park dat er een midgetgolf baan was bij het zwembad. We besloten sticks te halen en hebben ons een tijdje vermaakt. Na wat te eten in het huisje gingen we naar het zwembad en kochten we een code voor het internet, vandaar dat de berichten van de afgelopen dagen pas vandaag verschenen.

Het park ligt op de plek waar 2 rivieren samen komen, precies er tussen in. In de rivieren leven nijlpaarden en krokodillen, die 's nachts ook aan land kunnen komen.

We hebben een mooi zespersoons huisje, met 2 verdiepingen en 3 badkamers. Bij het balkon is een braai, die we vandaag voor de tweede keer benutten. Toen we naar de winkel waren geweest, en we weer terug naar de auto gingen, liepen we in de verkeerde rij te zoeken. Net op het moment dat we erachter kwamen dat we een rij verder moesten zijn, kwam er een man op ons af: "Mister, mister, your car is over there!". Hij kon precies de auto aanwijzen, terwijl we hem niet hadden gezien toen we aankwamen. Dat er op je auto gepast wordt is niet vreemd hier, maar we stonden ervan te kijken hoe goed hij wist wie bij welke auto hoorde. Hij vertelde dat hij dat van elke auto wist, zodat hij er goed op kon passen. Als iemand anders op onze auto af zou komen, zou hij hem wel 'arresteren'. Verbaasd gaven we hem wat geld.
Een rustig dagje dus, morgen staan we weer op tijd op om naar een opvangcentrum voor dieren te gaan: cheetah's aaien!

Op safari

Deze ochtend waren we vroeg op, na een snel ontbijt zaten we rond 5:45 uur in de auto naar het Krugerpark. Er was ons verteld dat de gate slechts 10 minuten tot een kwartiertje rijden was, dus dan zouden we bij opening van het park aankomen. We reden alleen naar een andere gate dan dat ons verteld was, waardoor het wat langer duurde en de zon al op was toen we bij de gate kwamen. Na betaling, wat papierwerk en controle van de achterbak konden we het park in. Meteen de eerste onverharde weg links ingeslagen, we dachten daar meer dieren te kunnen zien. Binnen 10 minuten zagen we ons eerste dier: we noemden het een impala. Later kwamen we erachter dat er meerdere hert-achtige dieren waren: springbok, nyala, impala, etc. Toen we er verderop nog 2 tegenkwamen wilden we er een foto van maken, maar er kwam een auto voorbij met volle vaart, waardoor de beesten snel waren vertrokken. Later zagen we veel meer van deze dieren en besloten we zelf ook maar niet meer te stoppen. Bij een drinkplaats zagen we wat nijlpaarden met hun koppen boven water komen. Hierna waren de zebra’s aan de beurt: een handjevol, vlak langs de weg. 

Ze bleven gewoon staan en waren niet bang voor de auto’s. Later zagen we nog giraffes, olifanten, wilde zwijnen, buffels en wat apen.

Overstekende giraffes

Soms zie je tijden niets en soms steekt er een hele kudde vlak voor je over. Dat was het geval met giraffen en zebra’s, die staken tegelijk over, voor en achter ons. Omringd door de beesten
hingen we uit de auto om ze mooi vast te leggen, erg leuk. Bij elk riviertje zochten we tevergeefs voor krokodillen en nijlpaarden. Wel zagen we wat buffels drinken. We werden getipt dat er een stuk of 10 olifanten waren, bij het volgende weggetje links. Snel gingen we er naartoe en bij aankomst stond het inderdaad vol met olifanten, zeker wel 20.

Vlak langs de weg stond een grote olifant met een kleinere, etend van de boom. We hoorden de olifanten luid trompetteren, erg gaaf om dat van zo dichtbij mee te maken. Impala’s zagen we ook steeds meer en ook in grotere groepen. Dit gold ook voor de andere dieren, zebra’s, giraffen, buffels (ongeveer 150 bij elkaar!), olifanten, ze waren er volop. Na midden in het park heerlijk geluncht te hebben, besloten we maar wat meer vaart te maken om op tijd het park weer uit te zijn. Het was rond het middaguur en we moesten om uiterlijk half 6 het park hebben verlaten. Wat sneller, maar met maximaal  50 km/u (de limiet voor de verharde wegen), reden we door. We kwamen bij een waterplaats waar we nijlpaarden zagen, ook op het land.

Na lang turen zagen we zelfs 2 krokodillen, maar van een redelijke afstand. Een van de nijlpaarden stond op, wat een enorme beesten zijn dat. Iets later kwamen we andere Nederlanders tegen die een cheetah of luipaard dachten gezien te hebben. We keken goed, maar konden deze helaas niet vinden. Toen we langs een rivier reden kwamen we nog een nijlpaard tegen wat net was overgestoken, nu konden we dit beest ook eens van wat dichterbij zien. Nu begon de tijd te dringen, nog een uurtje en we moesten nog een heel eind. 19 km voor de uitgang, rond 17:10 werden we door een ranger aangesproken, hij zei dat we beter een gate konden nemen dichterbij, want de gate waar we naar toe wilden zouden we niet meer halen. Dit zou volgens hem nog een uur gaan duren, terwijl we nog maar 20 minuten hadden. We besloten dus maar via de Paul Kruger gate naar buiten te gaan. Onderweg dachten we nog een katachtige te zien, maar we hadden weinig tijd om lang stil te staan en we waren er niet zeker van. Net op tijd kwamen we bij de gate, waar de wachter vroeg of we geen baby-neushoorn in de achterbak hadden. Toen we lachend antwoordden, liet hij de controle achterwege. Het was inmiddels donker en we moesten nog een behoorlijk stuk naar huis. Zonder lantaarnpalen of reflectors langs de weg is het nog best lastig, maar gelukkig was het nog druk. We zagen meerdere natuurbranden die een behoorlijke rookwolk uitstootten, de hele lucht trok dicht. We zagen de rode gloed van het vuur, in de buurt van huizen, maar brandweer was nergens te zien. Ze laten het vuur hier meestal gewoon uitbranden. Weer bij het huisje besloten we pizza’s te halen en hebben we weer lekker gegeten. Het huisje was weer keurig schoongemaakt door de schoonmakers, die trouwens ook onze afwas doen. Moe van de lange dag gingen we naar bed.

Big Five: 2/5

Panoramaroute

Vandaag hadden we nog niets op de planning staan. We hebben redelijk uit kunnen slapen en zijn daarna naar de receptie gegaan waar een vrouw met ons de plannen ging doornemen. We wilden sowieso de Panoramaroute een keer rijden en uiteraard het Krugerpark in. Er is hier een gate van het Krugerpark om de hoek, dus we dachten dat we daar vandaag beter konden starten, omdat we gisteren ook al de hele dag in de auto hadden gezeten. De mevrouw raadde ons echter aan om vandaag toch maar de Panoramaroute te rijden, omdat het al zo laat in de ochtend was. We besloten dus om vandaag de Panoramaroute te rijden en morgen vroeg op te staan, zodat we rond 6 uur in het Krugerpark kunnen zijn, wanneer de beesten nog actief zijn. We reden richting Graskop, waar we eventueel ook nog konden besluiten om een andere kant uit te gaan om naar andere bezienswaardigheden te kijken, waar een heldere lucht niet noodzakelijk voor was. De lucht was echter strakblauw, dus we besloten richting God’s Window te gaan, een uitzichtpunt, waarvandaan je ver over het Krugerpark tot in Mozambique zou moeten kunnen kijken. Daar aangekomen was het erg druk met toeristen, waaronder veel Nederlanders. Er waren meerdere uitzichtpunten met een mooi uitzicht, maar indrukwekkend was het niet. Het zal wel niet helder genoeg geweest zijn. Na nog een aantal stopplekken met uitzicht op watervallen, waar overal een klein bedrag werd gevraagd (minder dan een euro), kwamen we langs nog een bord ‘View Point’. Toen we hier de onverharde afslag namen zagen we dat er ook een klein restaurantje was. Na over een klein onverhard bruggetje te zijn gereden kwamen we bij dit restaurantje.

 Het bleek niet meer dan een bamboehutje met een braai (BBQ). Het eten was heerlijk, we kregen Boerewors (een BBQworstje) met pap, Sheba en groenten van de dag. Sheba bleek een soort van tomatensausje te zijn met wat groente erdoorheen. Dit maakte de pap, die op zichzelf niet echt lekker was, goed te eten. Op dit, toch redelijk verlaten, plekje, werd het steeds drukker en op een gegeven moment zat het helemaal vol.

Boskombuis, waar we heerlijk gegeten hebben

Toen we terug wilden kwamen we bij het bruggetje een vrachtwagen tegen die er ook overheen wilde. Veel mensen hadden hun auto aan de overkant gelaten omdat ze er met de auto al niet overheen durfden, maar het bruggetje hield dus zelfs een vrachtauto. Weer verder op de Panoramaroute kwamen we over de Blyderivier. Deze rivier heeft een enorme kloof uitgesleten, de Blyde River Canyon. Er was weer een afslag met een slagboom voor een bezienswaardigheid. Het was ons nog niet helemaal duidelijk waar dit voor was, maar de entreeprijs was beduidend duurder dan waar we al geweest waren. Het moest dus iets bijzonders zijn. En dat was het ook: we kwamen uit bij de plek waar een andere rivier in de Blyde kwam en een hele mooie kloof had uitgeslepen. Via bruggetjes konden we ook de kloof oversteken. Erg mooi en zeker het hoogtepunt van de Panoramaroute.

Blyde River Canyon

Hierna kwamen we bij de drie rondavels, drie bergtoppen in de canyon die rond waren. Hier zagen we ook nog twee aapjes.

De drie rondavels

Hierna besloten we om terug te gaan richting Hazyview, omdat we anders door het donker moesten rijden (en dat met al dat overstekend wild). We zagen onderweg dat het gras verderop in de fik stond. En heel groot stuk was omgeven door rook. Op zich niet zo vreemd dat deze branden ontstaan met de hitte (het voelde echt alsof het 30 graden was, en dat in de winter) en de droogte, maar wel opmerkelijk dat er geen moeite werd gedaan om de brand te blussen: het stopt vanzelf wel weer ergens. Ook kwamen we nog langs de Lisbon-watervallen, die we op de heenweg niet gezien hadden omdat we toen een andere weg namen om God’s Window te zien.

Lisbon Falls

Deze watervallen waren ook erg mooi en we zijn blij dat we daar nog even gestopt zijn. Weer terug in Hazyview hebben we zelf eten gehaald voor de braai en hebben we bij het huisje lekker gegeten.

Johannesburg > Pretoria > Hazyview

Vandaag begon de echte roadtrip, richting Hazyview. Na weer een heerlijk ontbijt in de koude eetzaal werd onze huurauto voor de deur afgeleverd.

Onze huurauto

Na even wennen aan het links rijden en links schakelen konden we op pad. Ondanks de uitleg van de gids van gisteren reden we natuurlijk eerst even verkeerd, om vervolgens onze weg naar Pretoria te vervolgen. Eenmaal daar reden we om het Voortrekker Monument heen, opzoek naar de ingang. Bij de ingang bleek dat er entreegeld moest worden betaald om überhaupt in de buurt te kunnen komen. We wilden echter alleen een foto maken en moesten daarna weer snel verder, dus we hebben maar een foto van afstand gemaakt.

Voortrekker Monument

Hierna zijn we verder gereden door Pretoria, over de Church Square. Hier staan veel grote regeringsgebouwen en het is erg druk met Zuid-Afrikanen die een parkeerplaats voor je zoeken en vervolgens je auto bewaken en eventueel meteen wassen. We hebben ook hier alleen een rondje gereden en hebben onze weg vervolgd richting Hazyview. Onderweg kwamen we weer veel zwarte, afgebrande stukken grond tegen, zoals we al de hele tijd zien hier. De gids van gisteren had ons uitgelegd dat grond vaak werd afgebrand om het opnieuw vruchtbaar te maken, maar dat er ook vaak  natuurbranden ontstaan door mensen die sigaretten uit het raam gooien. Na een stop bij een Zuid-Afrikaanse variant van een KFC, waar kip overigens nog wel echt kip is, reden we verder over kleinere wegen richting Sabie, om vervolgens naar Hazyview te rijden. Hierbij kwamen we al een beetje terecht in de bush en werd het uitzicht steeds mooier. Opeens stak er een aap de weg over; nummer 1 was binnen! Later zagen we nog wat aapjes langs de weg. Eenmaal in Hazyview was ons verblijf, Sanbonani, gemakkelijk te vinden. Sanbonani is een resort, net als dat je hebt in Europa, maar dan met apen, krokodillen en nijlpaarden. We hebben hier overigens nog geen één van gezien op het park, maar er wordt wel volop voor gewaarschuwd, aangezien we tussen 2 rivieren in zitten. ’s Avonds hebben we gegeten in het bijbehorende restaurant, ook hier kregen we weer een lekkere maaltijd.

Johannesburg en Soweto

Vanochtend zaten we op tijd aan het ontbijt, want om 9 uur zou de gids komen die ons vandaag door Johannesburg en Soweto zou leiden. Het busje was (natuurlijk) weer wat te laat, maar dat was geen probleem en we raken er al aan gewend. Onze gids was een erg aardige man, net als alle andere mensen hier eigenlijk. Erg beleefd en altijd vrolijk. Hij wees ons meteen de weg voor morgen, als we zelf op pad gaan. We gingen eerst nog even langs de luchthaven om een Duits gezin op te pikken, wat met ons mee zou gaan op de tour. Daarna reden we over de drukke snelweg langs Johannesburg, naar Soweto. De gids legde ons uit dat de naam Soweto ontstaan was uit 'South West Township'.

We waren verbaasd toen we allemaal redelijk grote en nette huizen voorbij zagen komen. De gids vertelde ons echter dat dit een wat rijker gedeelte van Soweto was. Dat werd een paar bochten verder pijnlijk duidelijk: we zagen een duidelijke grens. Aan de andere kant waren de huizen allemaal hetzelfde (door de overheid gebouwd) en was geen toegang tot water in de huisjes. We zagen de mensen dus buiten kleren wassen en drinken. Erg bijzonder om te zien, maar het voelt toch wel een beetje ongemakkelijk om als toerist foto's te maken van deze arme mensen. Even later zagen we nog slechtere huisjes die onder de categorie krot vielen. Toen we hier voorbij reden kwamen er meteen mensen op ons af, roepend om geld.

Springende kinderen, roepend om geld

We reden langs het grootste ziekenhuis van het zuidelijk halfrond, maar zagen hier verder weinig van. Toen zagen we de torens die we ook hadden gezien tijdens Wie is de Mol?, we vroegen of we even konden stoppen voor een foto, maar blijkbaar waren de torens al deel van onze tour, want we gingen ze van dichtbij bekijken. 

'Cooling Towers' bij de elektriciteitscentrale

Nu moesten we aan een stuk doorrijden om op tijd bij de fietsverhuur te zijn. Dit bleek gelukkig niet ver weg. Uit een grote container kwamen onze fietsen, die er allemaal wat gammel uitzagen, maar prima functioneerden. We stapten op de fiets met een gids voor en achter ons. Na 2 bochten kwamen we bij een treinspoor uit en we keken elkaar allemaal aan van: we gaan hier toch niet overheen lopen?! Maar ja, dat was toch het geval. Fiets optillen en over de spoorweg. Spoorwegovergangen gaf vrijwel niemand de voorkeur aan, iedereen stak zo over.

Weer op de fiets gingen we verder door de townships, langs een voetbalveld (lees: zandvlakte), waar net een wedstrijd begon. We stopten even bij een klein winkeltje om wat drinken te kopen. Alles zat achter hekken, je kon niets zelf pakken. Daarna fietsten we langs het huis van een (volgens de gids) populaire DJ. Later heeft de vriendelijke man ons via Bluetooth een nummer van hem gestuurd zodat we ook van zijn muziek konden genieten.

In de Vilakazi Street, waar Nelson Mandela en Desmond Tutu zijn opgegroeid en tevens Hector Pieterson is doodgeschoten, was het wat drukker. Toen we naar het huis van Nelson Mandela wilden gaan, werden we gewaarschuwd: er waren honden aan het vechten verderop. De gids wilde meteen niet meer verder en iedereen bleek heel bang te zijn voor de honden. We zagen 2 honden, een aan elke kant van de straat en vroegen ons af waar iedereen zo bang voor was. Er kwamen 2 mensen met grote pitbulls onze kant op en iedereen rende voor ze weg. Toen we later langs de plek van het gevecht kwamen, lag daar een dode hond, slachtoffer van de 2 pitbulls. De eigenaren van de pitbulls wilden duidelijk laten zien waar hun honden toe in staat waren. Het was druk op de straat en iedereen had het erover. Bij het huis van Nelson Mandela hebben we dan ook even snel een foto gemaakt en zijn we weer verder gegaan.

Weer terug bij de fietsverhuur hebben we de gids wat knuffels gegeven voor zijn 2 kinderen, hij leek hier erg blij mee.

De andere gids (van het busje), bracht ons naar een restaurantje verderop in de straat. Het zag er helemaal niet uit als een restaurant en als toerist zou je er niet komen. We hebben hier wat Zuid-Afrikaanse specialiteiten geproevd. Erg lekker.

We reden langs Orlando Stadium, waar de openingsceremonie van het WK voetbal 2010 was geweest en langs Soccer City, het grootste stadion van Zuid-Afrika, waar in 2010 onder andere de finale werd gespeeld. 

Soccer City Stadium

Hierna gingen we naar +The Apartheid Museum, een museum wat je echt aan het denken zet. Vooral de tijdelijke expositie over Nelson Mandela vonden we erg interessant. Na het bezoek aan dit museum werden we weer naar de lodge gebracht, waar we weer heerlijk hebben gegeten.

Het is inmiddels aardig afgekoeld, de Zuid-Afrikanen hadden het over de eerste echt winterse dag. Gelukkig is het niet te vergelijken met een Nederlandse winter en zou het de komende tijd weer beter moeten worden. 

Goed aangekomen in Johannesburg

Dinsdag was het dan zo ver: de reis ging echt beginnen. Eerst met alle koffers en tassen op de trein naar Schiphol. Daar mochten we in de luxe KLM lounge wachten, stukken beter dan de reguliere wachtruimte bij de gate. Na heel wat gratis hapjes en drankjes konden we het vliegtuig in, op tijd. Eenmaal op de luchthaven van Parijs, wilden we weer de lounge in. Dit keer werden we helaas maar met 2 personen toegelaten. Toen we aan boord mochten, bleek er een probleem te zijn met de tickets. Hierdoor werden onze zitplaatsen veranderd en zaten er nu nog maar 2 bij elkaar. Hier hebben we verder geen probleem van gemaakt toen we zagen dat onze tickets een upgrade hadden gekregen, wat betekende dat 2 van ons Business Class mochten vliegen! Dit maakte de 10 uur durende nachtvlucht ineens een heel stuk aangenamer.

De Airbus 380, het grootste passagiersvliegtuig ter wereld, waarmee we naar Johannesburg vlogen.

's Ochtends kwamen we aan in Johannesburg, alles verliep zoals gepland.
In de aankomsthal stond al een vriendelijke Zuid-Afrikaan op ons te wachten die ons naar de chauffeur van het hotel bracht. Buiten werden we met koffers en al in een taxi gezet, maar daar werd natuurlijk een fooi voor verwacht. Toen we zeiden dat we nog geen Zuid-Afrikaans geld hadden, bleken de Nederlandse euro's ook in de smaak te vallen.

Aankomst in Johannesburg

Links rijdend werden we naar onze eerste accommodatie gebracht. Tijdens dit korte stukje werd al duidelijk dat het verkeer hier heel anders in elkaar steekt dan in Nederland.
Aangekomen in de MoAfrika Lodge, ons verblijf voor de komende 2 nachten, werden we weer vriendelijk ontvangen. De kamers vielen ook in de smaak, erg mooi, veel ruimte en luxe badkamer. Na ons op te frissen gingen we per taxi en later per trein naar Sandton, een moderner gedeelte van Johannesburg. Hier hebben we wat geshopt en rondgekeken.
Daarna zijn we weer met de trein teruggegaan, maar de taxi liet erg lang op zich wachten. Na een telefoontje met de lodge was deze er uiteindelijk snel.
's Avonds hebben we gegeten in de lodge. Erg lekker, maar gewoon maaltijden zoals wij die kennen in Nederland.
En nu zit de eerste dag in Zuid-Afrika er al weer bijna op. Morgen gaan we een tour maken door Johannesburg en fietsen door Soweto.

Klaar voor de reis

Morgen is het dan eindelijk zo ver: de langverwachte reis naar Zuid-Afrika! We vliegen met +Air France naar Parijs en vanaf daar door naar Johannesburg met een nachtvlucht. Daar begint voor ons een reis door het noordoosten van Zuid-Afrika en Swaziland. Via de wildparken, door Swaziland, langs de kust en via de Drakensbergen weer terug naar Johannesburg.

We hebben onze reis goed voorbereid met de hulp van Marjan van Rondreisopmaat.nl. Internationaal rijbewijs, inentingen, voldoende geheugenkaarten en uiteraard voldoende kleren behoren tot de dingen waaraan gedacht is. Het is in Zuid-Afrika winter op dit moment, wat betekent dat de temperatuur 's nachts richting het vriespunt kan zakken, maar dat overdag vaak temperaturen boven de 20°C worden gehaald.

De reis die we gaan maken

We proberen dit blog zo vaak mogelijk te updaten, afhankelijk van de internettoegang op onze accommodaties. Reageren kan door op opmerkingen te klikken hieronder, als je een Google-account hebt.